خبر آنلاین

مجبو بیت عامه به دلیل سفرهای استانی" و "حمایت های مقام معظم رهبری" دو مولفه ای بودند که حامیان دولت از انها به عنوان سندی برای تداوم حضور احمدی نژاد بر اریکه ریاست جمهوری یاد می کردند.
اما سخنان اخیر مقام معظم رهبری مبنی بر اینکه همواره از همه دولتها حمایت کرده اند و برداشتهایی که این حمایت را به منزله حمایت از کاندیدایی خاص در انتخابات آتی می دانند صحیح نیست، آب پاکی را روی دست حامیان دولت نهم ریخت تا من بعد از حمایت های ایشان در موضع گیری های سیاسی و انتخاباتی اشان، هزینه نکنند. کاری که پیشتر از سوی محسن کوهکن، مرتضی آقاتهرانی، روح الله حسینیان و ....که از حامیان رئیس دولت نهم به شمار می روند،انجام شده و آنها همین حمایت ها را بزرگترین دلیل برای اجماع دوباره اصولگرایان بر احمدی نژاد می دانستند.
اما تاکید رهبری مبنی بر اینکه فقط یک رای دارند و به کسی هم توصیه نمی کنند که به چه کسی رای بدهد، پاشنه آشیل این طیف از اصولگرایان را نشانه رفت و از این پس آنها دیگر نمی توانند از حمایت های رهبری به عنوان دلیلی برای حمایتشان از رئیس دولت سخن بگویند..
اصولگرایان آنگونه که در چند منشور اصولگرایی خود اعم از میثاق نامه کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری نهم، منشور اصولگرایی در آستانه انتخابات شوراهای سوم، سند راهبردی مجلس هفتم و ...تاکید دارند، اصل ولایت مطلقه فقیه و فرمان برداری از رهبر انقلاب را یکی از اصول اولیه خود می دانند. با اعلام نظر صریح رهبرمعظم انقلاب، از این پس دیگر احمدی نژاد نسبت به دیگر کاندیداهای اصولگرا از نظر پایبندی به این اصل اصولگرایی، ارجحیتی نخواهد داشت.
در همین حال برخی نظر سنجی ها دلیل دیگرحامیان دولت یعنی "مجبو بیت عامه به دلیل سفرهای استانی" را سست می کنند. چه آنکه برخی از این نظرسنجی ها که اتفاقا از سوی دستگاههای اجرایی معتبر نیز تهیه شده اند، حکایت از کاهش محبوبیت احمدی نژاد در کلان شهرها دارند. اگرچه او در روستاها و شهرهای کوچک، حامیانی دارد و سفرهای استانی این موقعیت ویزه را برای او رقم زده اما از آنجا که بخش عمده ای از جمعیت کشور، شهرنشین و ساکن کلان شهرها هستند، نظرسنجی های مذکور نشان داده اند که احمدی نژاد از محبوبیت مطلقی که حامیانش می گویند، برخوردار نیست. اگرچه حامیان او این نظرسنجی ها را نظرسازی می خوانند..
با تمام اینها احمدی نزاد نسبت به رقبای خود دارای برتری هایی است. نخست آنکه او رئیس جمهور است و بر اساستصور افکار عمومی، ریاست جمهوری در ایران هشت ساله است. پس حتما عده زیادی به دلیل آنکه او بتواند برنامه های چهار ساله اش را به سرمنزل مقصود برساند، به او رای می دهند. و دوم آنکه باز هم چون او رئیس جمهور است، از ابزارها و امکاناتی برای معرفی خود و برنامه هایش بهره مند است که رقبایش از آن بی بهره اند.
برای احمدی نزاد باید برتری دیگری نیز قائل شد وآن اعلام ومعرفی برنامه هایش که یک گام جلوتر از بقیه است. او اگرچه تحول در ساختار اقتصادی کشور را از جمله برنامه های نخستین خود در انتخابات ریاست جمهوری نهم برمی شمرد ولی آن قدر آن را به تعویق انداخت و آنقدر افکار عمومی را مشغول "دست های پنهانی" کرد که مانع از افشای لیست اسامی رانت خواران و کلاهبرداران بزرگ می شوند که دوره خدمتش به سال اخر رسید. او همچنین آنقدر دیر طرح تحول اقتصادی و لایحه هدفمند کردن یارانه ها به عنوان نخستین گام اجرایی این طرح بزرگ، را دیر تقدیم مجلس کرد که عدم تصویبش را به گردن نمایندگان بیاندازد و در نهایت اجرا و تحقق آن را در گرو تمدید حضورش در جایگاه ریاست جمهوری بداند..
به این ترتیب او که از ابزارهای تبلیغاتی برخوردار است و مانند هر رئیس جمهور دیگری در دوره های قبل شانس بهره گیری از رسانه ملی را دارد، به تبلیغ این برنامه کلان اقتصادی خود پرداخته و از اعطای یارانه های نقدی ای سخن می گوید که هنوز بر سر مبلغش با مجلس به توافق نرسیده و حتی تاییدیه پرداخت نقدی آن را نیز از خانه ملت نستانده است. مضاف بر اینکه مبلغ این یارانه ها مطابق با محاسبات نمایندگان معادل ماهانه 22 هزار تومان است که حتی کمتر از نصف وعده انتخاباتی 50 هزار تومانی کروبی در انتخابات چهارسال پیش است..
با تمام اینها احمدی نژاد در فضایی که رقبای او طرح انتخاباتی خاصی ارائه نداده و همگی، انتقاد از دولت و عملکرد او را در دستور کار خود قرار داده اند؛ جلوتر از دیگران به سوی انتخابات دهم ریاست جمهوری گام بر می دارد. در چنین فضایی، موضع گیری های رقبا و انتقاداتشان نیز به ابزاری برای مظلوم نمایی حامیان احمدی نژاد بدل می شود که او را مصلحی تنها در برابر کوهی از مخالفان نشان می دهد که اگرچه قصد بهبود معیشت مردم را دارد اما منتقدانش به او اجازه این کار را نمی دهند.
دراین شرایط، رقبای احمدی نژاد -فارغ از اینکه از چه جناحی هستند- ناگزیرند برای حضور موثر تر در فضای انتخابات برنامه هایی ارائه دهند که بیش از انکه شامل مواضع سلبی باشند، به موضع گیری های ایجابی بپردازد. در اینصورت شاید رقابت بارقیب یکه تاز، مفهومی جدی تر پیداکند.